Hava soyuq olsa da, əynindəki yay geyimidir, nazik və qısaqol köynək, yay tufliləri ilə müsahibəyə gəlib. Hiss olunur ki, tələsik boyunbağı da taxıb. Axı bu gün onun bayramıdır -  Müəllimlər Günüdür. O, qırx ilin müəllimidir, bir il əvvəl işdən çıxarılıb və hələ də müəllim olması ilə fəxr edir...

“Qırx ilin müəllimi niyə bu durumda yaşayır”,- deyə sual edirəm. Gülümsəyir: “Buna da şükür”,- deyir müəllimə. Öyrənirəm ki, ayda cəmi 204 manat pensiya alır, bir ildir işdən çıxarılıb. Növbəti sualı verməyə bilmirəm. “Bu pula necə dolanırsınız?”,- deyirəm. Suala sualla cavab verir, deyəsən özü də təəccüblənir bu pulla necə yaşadığına: “Bu gün ayın neçəsidir? Hə, oktyabrın 5-i. Mən hələ pensiya almamışam. Necə dolanıram?”

Bir qədər sonra sanki yadına düşür: “Yaşlı adamlarıq. Nə maaş, nə pensiyamız normal deyil, yaşamağa çatmır, yetmir. Səhhətimizdə problemlər olur, həkimə gedə bilmirik, dava-dərmana pul çatmır, aylarla reseptlərimiz alınmamış qalır. Hər addım puldur, yaşamaq üçün pul lazımdır, o da müəllimdə yoxdur”. 

Müəllimə həm də evsizdir. İllər boyu işlədiyi pula ev ala bilməyib: “Bugünlərdə televiziyada müəllimlərə ipoteka verildiyi barədə xəbərlərə rast gəldim. Bu, necə ola bilər? Müəllim nə qədər maaş alır ki, ipoteka ilə ev də ala bilsin? 204 manata necə ev almaq olar? Qırx ilin müəllimiyəm. Sovet dövründə atamın ”Xruşovka" mənzili vardı, üç kiçik otaq idi. Ölçüsünün bir qədər çox olduğunu deyib, məni ev qeydiyyatına salmadılar. Ata evi idi, sonra qardaşım evləndi, uşaqlar doğuldu, ev darısqal oldu, mən çıxdım evdən. İllərdir ki, köçəri kimi yaşayıram, bir az o bacımgildə, bir az bu bacımgildə, hərdən qardaşımgildə. Əlimdə daim yol çantası, içində paltarlarım, kitablarım... Evim olmadığından, heç uşaq hazırlaşdıra da bilmədim. Məktəbdə isə normal dərs saatı vermədilər çox zaman. Bax, beləcə yaşadım, qızım. Əsl müəllim olmaq sənə asan gəlməsin..."

Amma “müəllim olmağın yaxşı tərəfləri də var”,- deyir Gülnarə müəllimə. “O qədər şagirdlərim var ki... Əksəriyyəti məni hələ də xatırlayır, yada salır, zəng edir. Bayramlarda şagirdlərim zəng vururlar, xatırlayırlar məni. Elə bu gün də neçəsi zəng vurub”.

Ona elə gəlir ki, inanmayacam, köhnə telefonunu açır və gələn zəngləri göstərir, bir neçə zəng “oğlum” yazdığı oğlanlardan gəlmişdi. “Bu, Nicat oğlumdur”,- deyir müəllimə, Qurban bayramında da zəng etmişdi. Öz uşağım yoxdur, amma şagirdlərimi övladlarım bilmişəm. Hərdən görüşürük, söhbətləşirik onlarla".

Sonda soruşuram ki, bu qədər çətinlikdən və yarım əsrə bərabər işdən sonra müəllim olmaq onun üçün nə deməkdir? “Müəllim olmaq şərəflidir, yaxşıdır, ancaq qiyməti verilsə”,- deyir müəllimə... Az sonra susduğumu görüb əlavə edir: “Əslində 40 il əmək sərf edəndən, yüzlərlə vətəndaş yetişdirəndən sonra evsiz, kimsəsiz, köməksiz qalmaq kimi bir şey... Sonuc bu... Ancaq uşaqların sevgisini qazanmışam. O, böyük şeydir mənim üçün...”